Nasz patron

Święty Franciszek urodził się w 1181 roku w Asyżu. Jego ojciec Pietro Bernardone był bogatym kupcem z Umbrii. Jego matka, Pika, pochodziła z Pikardii, dała mu na chrzcie imię Jana (Chrzciciela lub Ewangelisty). Jednak ojciec zmienił je na Francesco prawdopodobnie był pod ogromnym wpływem Francji, w której zawarł korzystne umowy handlowe. W wieku 21 lat brał udział w wojnie pomiędzy Asyżem a Perugią. W latach 1202-1203 został uwięziony w Perugii, a uwolniono go w 1204 ze względu na ciężką chorobę i powrócił do Asyża.

Ojciec przeznaczył swojego syna do stanu kupieckiego i Franciszek oddał się temu zawodowi z wielkim powodzeniem, a chociaż lubił przepych i okazałość, często okazywał miłosierdzie wobec ubogich. Był przystępny i uprzejmy dla każdego, doznawał wielkiej wziętości u wszystkich, więc świat chciał go zwabić w swoje sieci. Jednak w sercu Franciszka wygrała miłość Boga nad miłością świata. Rok 1205 to czas powolnego procesu nawrócenia Franciszka. W czasie wyprawy wojennej do Puglii, w Spoleto przyszły święty miała wizję, która zadecydowała o jego przyszłym życiu. W kościele San Damiano jesienią tego samego roku usłyszał głos Chrystusa, który przemówił do niego z ikony krzyża i kazał mu iść i odbudować Kościół.

Oświecony światłem boskim odgadnął swoje prawdziwe powołanie, wyrzekła się części majątku i poszedł za głosem łaski, który radził mu iść w pokorze i ubóstwie śladami Chrystusa. Mottem jego życia stały się słowa Ewangelii usłyszane podczas Mszy: ?Nie macie mieć przy sobie ni złota, ni srebra, ni pieniędzy, ni sakwy podróżnej, ni dwojakiej odzieży, ni laski.? Zaczął żyć w ewangelicznym ubóstwie, zachęcał do pokuty i głosił wymowne kazania podczas, których wierni często nie mogli powstrzymać się od łez. Niestety ojciec Franciszka nie rozumiał jego ubóstwa i nie zgodził się na jego dobrowolna szczodrobliwość wobec ubogich. Franciszek zdał się całkowicie na Obrazwolę Opatrzności i chodził od domu do domu żebrząc i tym, co zebrał dzielił się z ubogimi.

Za jego przykładem poszło kilkunastu uczniów. A gdy liczba zwolenników wzrosła napisał im regułę i w 1209 roku pojechał do Rzymu do Papieża Innocentego III, aby ją zatwierdził. Gdy osiągnął swój cel i powrócił w rodzinne strony osiadł przy kościółku niedaleko Asyżu. Kościół ten był własnością Benedyktynów i nazywał się Porcjunkula (t.j. cząsteczka). Tutaj wiódł żywot pełen umartwień, modlił się w dzień i w nocy. Również w tym miejscu położył podwaliny zakonu, który miał się rozsławić na całym świecie blaskiem swych cnót i zasług. W tym kościele poświęconym czci świętej Dziewicy i Aniołów, Franciszek otrzymał od Chrystusa odpust, który jest znany w świecie pod nazwą Porcjunkuli. Kościół stał się kolebką franciszkanów.

Franciszek pałając żądzą zbawienia ludzkości wraz z bracią zakonną, którą rozsyłała po świecie po dwóch, nawoływał wszystkich do pokuty i pokoju. Chciał wszędzie rozpowszechniać królestwo Boże. Wiedziony miłością i współczuciem dla grzeszników i gorliwością o zbawienie dusz zaczął głosić Słowo Boże w odległych krajach. Zostało mu to wynagrodzone wieloma łaskami. Jedno z takich ważniejszych miało miejsce 14 lub 15 września 1224 roku na górze Alwernii, gdzie Franciszek był odosobniony od świata przez czterdzieści dni, tam modlił się i pościł. Ukazał mu się Zbawiciel w postaci Serafina na krzyżu i wycisnął na nim pięciorakie piętno Swych świętych ran (stygmaty). Odtąd Franciszek nosił przydomek ?Serafickiego?. Po tym wydarzeniu Franciszek żył jeszcze dwa lata, gdyż nosił w sobie chorobę, którą znosił bez słowa i skarg.

Krótko przed swoją śmiercią kazał spisać swój testament, zostawił braciom w spadku ubóstwo jako najlepszą regułę pozyskania nieba. Gdy zbliżała się godzina śmierci kazał odczytać sobie historię męki Pańskiej, potem odmówił psalm 141 i oddał ducha Panu Bogu mówiąc: ?Wywiedź duszę moją z więzienia, aby sławiła Twe imię?. Franciszek umarł 4 października 1226 roku w wieku 45 lat.

Św. Franciszek jest założycielem trzech zakonów: pierwszego, właściwego zakonu Franciszkanów, czyli Barci mniejszych, Franciszkanek (Klarysek) nazwanego od św. Klary, pierwszej matki przełożonej i trzeciego zakonu świeckiego, którego członkowie dążyli do doskonałości, ale nie składali  ślubów zakonnych. Trzeci zakon świeckich zatwierdziło wielu Papieży; m. in. Grzegorz IX, Mikołaj IV i Leon XIII, który sam był członkiem tego zakonu i gorąco polecał go światu.

Św. Franciszek z Asyżu jest patronem założonego przez siebie Zakonu Braci Mniejszych jak również miasta Asyż.

Święty przedstawiany jest w brązowym habicie franciszkańskim z kapturem, przepasany białym sznurem z trzema węzłami symbolizującymi trzy składane przez braci mniejszych śluby: posłuszeństwa, ubóstwa i czystości. Na wielu wizerunkach Franciszek trzyma w ręku krzyż, a u jego stóp znajduje się czaszka ? symbole pokuty i umartwienia. Czasem jest przedstawiany z przebitym bokiem, rękami i stopami, czyli stygmatami. Współcześni artyści lubią przedstawiać św. Franciszka w otoczeniu zwierząt, ze względu na braterstwo stworzeń, jeden z elementów duchowości minoryckiej.

Grób św. Franciszka znajduje się w Bazylice w Asyżu, która jest dedykowana jego imieniu. Jego relikwie posiada większość klasztorów franciszkańskich w Polsce. Sanktuariami związanymi z życiem świętego są miejsca, w których przebywał w czasie swoich podróży po ziemi włoskiej (m.in. Asyż, Arezzo, Carceri, Fonte Colombo, Greccio, Gubbio, Rieti). Polskie sanktuarium św. Franciszka znajduje się w Miejskiej Górce koło Rawicza.

Franciszek z Asyżu został ogłoszony świętym 16 lipca 1228 roku przez swego przyjaciela papieża Grzegorza IX, który wcześniej był opiekuna zakonu. W czasie wszczętego przez Grzegorza IX procesu wysłuchano świadectw uzdrowionych za przyczyną świętego osób. Na jego zakończenie papież zwołał specjalny konsystorz, na którym kolegium kardynalskie wyraziło swą przychylność dla idei kanonizacji Franciszka. Uroczystość kanonizacji miała miejsce przed kościołem św. Jerzego w Asyżu (dzisiaj Bazylika św. Klary).

Duchowość św. Franciszka opiera się w głównej mierze na chrystocentryźmie, czyli jak najwierniejszym naśladowaniu Chrystusa w Jego posłuszeństwie wobec planów Zbawienia, ubóstwie i czystości. Charakterystyczną cechą jest się fascynacja Bożą dobrocią, która przejawia się w wielu znakach zauważalnych w świecie: instytucja Kościoła, braterska wspólnota, braterstwo stworzeń, wytrwałość i szacunek dla ludzkiego cierpienia.

Ważna cecha jest również apostolat i misyjność, poczucie osobistej grzeszności i zależności od dobrego Stwórcy. To mobilizuje braci mniejszych do wstępowania na drogę pokuty i zachęcania do pójścia tą drogą innych ludzi.

Wolności 446, 41-806 Zabrze

 

Tel.: (0-32) 271-04-65 wew. 67

Fax: (0-32) 271-04-65 wew. 70

 

sf_zabrze@kuria.gliwice.pl

W niedzielę

700

830

945

1100

1215

1800

 

W tygodniu

630 715 i 1800

 w czwartek 1700

w poniedziałki w kaplicy przy ul. Rolnika

800

Godziny urzędowania:

Poniedziałek: 800 - 1200

Wtorek: 900 - 1200, 1700 - 1900

Środa: 900 - 1200

Czwartek: 900 - 1200

Piątek: 900 - 1200, 1700 - 1900

Wydarzenia

Brak wydarzeń